مایکل ویتمن، فرمانده ببر های آلمان

*************************

*************************

سروان اس اس، مایکل ویتمن، سرشناس ترین و موفقترین فرمانده تانک در جنگ جهانی دوم بود . او در 22 آپریل 1914 در آلمان متولد شد . مایکل پسر یک کشاورز محلی به نام جان ویتمن در اوبلفالز بود .

روز اول فبریه 1936 و در سن 22 سالگی ویتمن به RAD ( سپاه کار آلمان ) ملحق شد و تا ماه جولای یعنی به مدت 6 ماه در آنجا خدمت می کرد . روز 30 اکتبر همان سال او در هنگ 19 پیاده به عنوان سرباز صفر ثبت نام کرد . دو سال بعد ، در سال 1936، در حالی از خدمت در ورماخت کنار رفت که افسری دون پایه به شمار می آمد . مدت کوتاهی بعد از آن ویتمن به اس اس ملحق شد و در لشگر نخبه آدولف هیتلر ( نام لشگر اول اس اس که بعدها به لشگر زرهی تبدیل گشت ) مشغول به خدمت شد .

سال 1937 دوره آموزشی رانندگی با Sd.Kfz.222 ( خودروی سبک زرهی چهار چرخ ) و Sd.Kfz.232 ( خودروی سبک زرهی شش چرخ ) را طی نمود و در پایان راننده ای فوق العاده از آب درامد که مهارتی مثال زدنی در هدایت انواع زره پوشهای رایج آلمانی داشت . بعد از آن به گروهان شناسایی زرهی LSSAH یا لشگر آدولف هیتلر پیوست .

با آغاز جنگ در سپتامبر 1939 او به فرماندهی Sd.Kfz.232 های یگان شناسایی LSSAH گمارده شد و بدین ترتیب قسمتی از عملیات جنگی بر علیه لهستان را بر عهده گرفت .

در اکتبر 1939 ویتمن به گروهان تانک مستقر در برلین که در واقع آکادمی توپهای هجومی بود منتقل شد . در فوریه سال بعد ویتمن به واحد تازه شکل گرفته ی اس اس استروم ( توپهای هجومی ) از لشگر LSSAH که با جنگ افزار جدید Ausf A تجهیز شده بود منتقل گردید . دلیل این انتقال آشنایی کامل مایکل ویتمن با خودروهای زرهی و سه سال تجربه او در کار با زره پوشها و تانکهای مختلف بود .

در اواخر 1940 ویتمن و یگان تابعش عازم نبرد بالکان ( یونان و یوگسلاوی ) شدند . او مدتی در یونان فرماندهی گروهان استروم شوتزIII با Ausf A ها ( قسمتی از واحد اس اس استروم از لشگر یک آدولف هیتلر ) را برعهده داشت و تا سال 1941 در همانجا مشغول جنگ بود .

روز یازدهم جولای 1941 مایکل ویتمن به همراه لشگر یکم زرهی آدولف هیتلر به شرق منتقل شد تا برای عملیات تهاجمی بارباروسا آماده گردند . به لشگر یک فرمان داده شده بود تا به سمت جنوب شوروی پیشروی کنند . چند ماه بعد ، ویتمن به دلیل نشان دادن لیاقت در جنگ مفتخر به دریافت مدال صلیب آهنین ( درجه دو ) گردید .

مدتی کوتاهی پس از این موفقیت ویتمن طی یک درگیری مجروح میشود ولی بنا به خواست خود در واحد خود باقی میماند و نشان جراحت دریافت می کند ( نشانی که در مواقع مجروح شدن سرباز به پاس ازجان گذشتگی ، به او داده میشود . مثل نشان قلب بنفش که به سربازان آمریکایی داده میشود ) . به فاصله دو ماه بعد از این ، از ویتمن قدردانی میشود و این بار مدال صلیب آهنین ( درجه یک ) را تصاحب میکند و بعد از نبرد در منطقه روستوف نشان لیاقت زرهی آلمان ( برای از بین بردن 6 تانک شوروی در یک درگیری ) به کلکسیون مدالهای او افزوده میشود . تا تابستان 1942 ویتمن به نبرد در روسیه ادامه میدهد .

در پنجم جولای 1942 ویتمن به خاطر حسن خدمات برای دیدن دوره به مدرسه عالی زرهی اس اس در یادتولز ایالت باواریا فرستاده شد . در بیست و یکم دسامبر همان سال ویتمن آموزشگاه بادتولز را به عنوان تعلیم دهنده فنون تانک ترک گفت و همزمان با این اتفاق به درجه ستوان دومی نیز نایل گشت . سپس مجددا به گردان سیزدهم تانک از لشگر یکم زرهی آدولف هیتلر ملحق شد . ویتمن فرمانده گروهان سوم Ausf L/M از گردان تانکهای نو ظهور تایگر شد . وظیفه اصلی گروهان او حمایت و پشتیبانی از تانکهای تایگر در مقابل پیاده نظام شوروی بود . در اوایل سال 1943 بود که به گردان اصلی تانکهای تایگر پیوست و از گروهان پشتیبانی خود جدا شد .

در ماه جولای 1943 نیرد سیتادل آغاز گشت و اولین ماموریت مهم جنگی ویتمن با تانکهای تایگر شروع شد . لشگر یکم زرهی اس اس در جنوب منطقه نبرد مستقر شده بود . در اولین روز عملیات ویتمن دست به کار بزرگی زد و گروهان تانک هلموت وندورف را که موقعیت خطرناکی داشت و در شرف نابودی بود را نجات داد که طی آن دو توپ ضد تانک و سه تانک T34 را از کار انداخت . در هفتم و هشتم جولای دو تانک T34 و دو SU-122 و سه تانک T60/70 دیگر نیز به دست او نابود میشوند . در 21 جولای، 8 تانک شوروی به همراه یک واحد آتشبار و سه توپ ضد تانک در اثر حمله او منهدم میشود . عملیات سیتادل که شامل عملیات خارکوف و کورسک نیز بود در 17 جولای متوقف شد . در پایان نتیجه ای که برای تانک تایگر ویتمن حاصل شد نابودی بیش از 30 دستگاه تانک شوروی و 28 توپ ضد تانک بود . در پایان گردان 13 به تیپ زرهی 101 که ضمیمه لشگر یک زرهی آدولف هیتلر بود تبدیل شد .

در آگوست 1943 لشگر LSSAH برای تجدید قوا به ایتالیا فرستاده شد . در تیپ 101 ویتمن با تعداد دیگری از شکارچیان و فرماندهان قهار تانک خدمت میکرد که از این افراد میتوان به هلموت وندورف ، یورگن برانت و فرانک استادگر اشاره کرد . فرماندهی تیپ مذبور نیز با سروان هاینز کلینگ بود . در اکتبر 1943 و همزمان با شروع تهاجم پائیزی شوروی لشگر یکم دوباره به جبهه شرق فرستاده شد و اینبار در منطقه کیف مستقر شد . چند روز بعد طی یک درگیری شدید ، تانک تایگر ویتمن موفق به نابوردی بیست دستگاه تانک تی 34 و بیست و سه سرباز پیاده و تعدادی توپ ضد تانک میشود . همین موفقیتها باعث میشود که در بهار 1944 مفتخر به دریافت نشان صلیب شوالیه گردد . در این زمان ویتمن ستوان یکم بود . همزمان با دریافت این مدال توپچی تانک او بالتازار وول معروف به بابی نیز نشان صلیب شواله گرفت . بابی یکی از بهترین و فوق آلعاده ترین توپچی های تانک بود ، به اندازه ای که حتی قادر بود در حال حرکت نیز نشانه گیری کرده و با موفقیت اهداف را شکار کند . دو هفته بعد ، 30 ژانویه 1944 پیغام ذیل از طرف شخص آدولف هیتلر برای او فرستاده شد :

" در سپاس از اعمال قهرمانانه شما برای آینده ی ملت آلمان ، من شما را مفتخر به دریافت نشان بلوط (Oakleaves ) بر نشان صلیب شوالیه ، به عنوان سیصد و هشتادمین سرباز نیروی زمینی آلمان میکنم . آدولف هیتلر "

(نشانی به شکل برگ بلوط به رنگ نقره ای بوده که به صلیب شوالیه الساق و بر بالای آن نصب میشده ) . متعاقب آن روز 24 دسامبر و در لانه گرگ ، قرار گاه هیتلر ، نشان بلوط با دست شخص پیشوا بر روی صلیب شوالیه او نصب میشود .

طی روزهای 29 فوریه تا دوم مارچ 1944 بخش اعظم تیپ 101 لشگر یک آدولف هیتلر به ناحیه مونز در بلژیک منتقل شد . در موقع انتقال ویمت فرماندهی گردان دوم تیپ 101 را عهده دار شد .

روز اول مارچ ویتمن با هیلدگارد برومستر ازدواج کرد و شاهد عقد ایشان هم توپچی او بابی وول بود ! در همین زمان ویتمن به قهرمان ملی آلمان بدل گشت و دستگاه تبلیغات رایش از او به عنوان قهرمان تمام ملت یاد میکرد . این اتفاق باعث حضور ویتمن در مجامع و جلسات گوناگون شد ، از جمله بازدید از کارخانه هنشل اند سان در کاسل و گفتگو با کارکنان آنجا وتقدیر از زحمات ایشان در ساخت تانک تایگر یک بود .

در می 1944 به واحد خود مراجعت نمود که در منطقه نورماندی فرانسه اردو زده بود . LSSAH قسمتی از لشگر های ذخیره زرهی که شامل لشگر دوازده اس اس "Hitlerjugend" ( جوانان هیتلری ) و لشگر زرهی Lehr هم میشد بود . همزمان با این فرماندهی تیپ 101SSPzAbt به هاینز فون وسترنهاگن سپرده شد .

در روز ششم ژوئن 1944 عملیات روز دی ( day D که حرف D مخفف Decision ، به معنای تصمیم گیری است و نامی بوده که متفقین بر روی عملیات پیاده سازی نیرو در سواحل تحت اشغال فرانسه نهاده بودند ) آغاز شد و مقارن با این اتفاق ویتمن مدلی جدید از تانک تایگر را دریافت کرد که دارای قابلیت های زیاد تری نسبت به تانک قبلی داشت . طی شش روز آینده تیپ 101 به خط مقدم جبهه در نورماندی اعزام شد . در راه رسیدن به منطقه تعداد تانکها ی تحت فرمان ویتمن بر اثر هجوم جنگنده های متفقین به 6 دستگاه کاهش یافت . گردان دوم زرهی از تیپ 101 که در اختیار ویتمن بود به همراه لشگر 12 و لشگر Lehr قسمتی از سپاه غرب تحت فرماندهی اروین رومل را تشکیل میدادند .

روز سیزدهم ژوئن نبرد در نزدیکی منطقه بایوکس آغاز شد . گردان ویتمن در نزدیکی ویلربوکاژ در جنوب تیلی سورسولس استقرار داشت . در این روز گردان تانک ویتمن تمام هنگ چهارم سواره نظام لندن را که از جاده شماره 175 به سمت تیلی سورسولس حرکت میکرد از بین برد . تانکهای ویتمن در پناه تپه ای پنهان شده بودند و توانستند هنگ مذبور را غافلگیر نمایند و تک تک کامیون ها و دیگر خودروهای آن را نابود کنند . دستور او برای حمله چنین بود که به خودروی جلویی و عقبی کاروان شلیک میشد تا راه فرار برای بقیه مسدود شود . سپس با خاطری آسوده یکی یکی اهداف را نابود میکند ! جنگ به جاده 175 ختم نشد و تا دهکده ویلر بوکاژ ادامه داد . در این درگیری هم نیروهای انگلیسی و هم آلمانی تعدادی از تانکهای خود را از دست دادند . بعد از این موفقیت چشمگیر ویتمن مدالی دیگر یعنی مدال شمشیر را به توصیه فرمانده لشگر یکم زرهی اس اس آدولف هیتلر ، ژنرال اس اس سپ دیتریش از ستاد فرماندهی دریافت نمود . به همین مناسبت جشنی در 24 ژوئن برگزار گردید که هیتلر شخصا مدال جدید ویتمن را به اونیفورم وی آویخت و بدین ترتیب ویتمن به پر افتخار ترین فرمانده تانک در جنگ جهانی دوم تبدیل شد . همزمان با این ویتمن به درجه سروانی رسید . به وی پیش نهاد داده شد مقام استادیاری را در مدرسه زرهی بر عهده بگیرد ولی او قبول نکرد و دوباره به جبهه نورماندی که اکنون به منطقه سن رسیده بود بازگشت .

در تمام ماه جولای تا آگوست ، ویتمن در نزدیکی سن به نبرد ادامه میداد . در همین زمان ویتمن یک تایگر جدید به شماره 007# دریافت نمود . در آغاز ماه آگوست ، تیپ 101 زرهی همراه با ویتمن به منطقه سینتیاش اعزام شد . در این مکان آخرین نبرد ویتمن به وقوع پیوست . ساعت 12:55 صبح ( بنا به اظهارات ستوان هالفینگر که در همان نقطه و درست پشت سر تانک ویتمن قرار داشت ) طی یک درگیری در میدان نبرد در نزدیکی جاده سن به سینتیاش ، تایگر مایکل ویتمن منهدم و تمام خدمه آن کشته شدند . بعد از نبرد بقایای جسد ویتمن همراه با دیگر خدمه در کنار لاشه تانک تایگرش به خاک سپرده شد بدون آنکه هیچ نشانه ای بر روی محل دفن قرار داده شود .

تا سال 1983 نابودی تانک ویتمن حتی برای پرسنل نیپ 101 به صورت یک راز باقی مانده بود . بسیاری از منابع ادعا میکردند که تانک ویتمن در اثر حمله هوایی جنگنده های متفقین منهدم شده است ، اما واحدهای بسیاری نیز مدعی بودند ویتمن بر اثر کمین آنها کشته شتده است . به عنوان مثال لشگر یکم زرهی لهستان ، لشگر چهرم زرهی کانادا ، تیپ 103 مستقل از بریتانیا که همگی ادعای زدن تانک ویتمن را داشتند . در دفتر شرح حال اعضای سابق تیپ 101 ، به طور رسمی نوشته شده است که تایگر ویتمن به وسیله بمب رها شده از یک جنگنده از بین رفته است . هر دوی این منابع تصویری از تانک ویتمن بدون برجک را در اختیار داشتند که لوله توپ بر روی بدنه افتاده بوده که البته بعدا ثابت شد که این تانک گروهبان آلفرد گونتر بوده که به وسیله هواپیما در ناحیه اورسی منهدم گشته است . علاوه بر این دو مدعا که آورده شد ، برخی واحدهای دیگر افتخار زدن تانک ویتمن را از آن خود میدانستند ، در حالی که در هنگام روی دادن حادثه ، اصولا در محلی دیگر قرار داشته اند !

بعد از پایان جنگ ، اشتباه بودن تمام فرضیه ها به اثبات رسید چرا که در سال 1945 آقای سرژ وارین تانک شماره 007# را پیدا کرد . آقای وارین از دیدن تانک شگفت زده شد زیرا برجک تانک تایگر ویتمن پاره و از بدنه جدا شده بود . وارین تانک ویتمن را مورد بررسی قرار داد و به این نتیجه رسید که هیچ گلوله ای در حین نبرد زمینی به آن برخورد نکرده . تنها خسارت وارد آمده به تانک یک حفره بزرگ در قسمت عقب بدنه تانک و در نزدیکی محفظه موتور بود . ( که از زره مقاوم 25 میلیمتری ساخته شده است ) وارین به این نتیجه رسید که اصابت گلوله از سمت بالا و توسط یک هواگرد بوده است . راکت به قسمت عقب اصابت کرده ، به داخل مجرای هوا رخنه کرده ، منفجر میشود و این انفجار موجب احتراق محفظه موتور و جایگاه سرنشینان تانک میشود . این باعث آتش افتادن در مخزن مهمات تانک و به وقوع پیوستن انفجار دومی و در نهایت ، پرتاب شدن برجک به آسمان و در دم کشته شدن تمامی خدمه تانک میشود .

تانک ویتمن توسط راکت شلیک شده از یک هواپیمای هجومی هاکر نیروی هوایی سلطنتی منهدم شده بود . هاکر ها مجهز به راکتهای انفجار قوی بودند که تعداد بیشماری تانک آلمانی را در نبرد نرماندی نابود کرد ( به عنوان مثال زور 8 آگوست 1944 135 تانک آلمانی که در میان آنها 077# هم بود نابود شدند ) .

میکل ویتمن و گروهش در روز 8 آگوست 1944 درنزدیکی سینتیاش و در حین عملیات کشته شدند . در مارچ 1983 طی یک عملیات خاک برداری برای ساخت جاده ، محل دفن ناشناخته ی خدمه 007# پیدا شد . جسد ویتمن از روی سوابق دندانپزشکی او شناسایی شد . جسد هاینریش ریمر ، راننده تانک را نیز از روی اتیکت روی لباسش شناختند . آنگاه یتمن و گروهش در قبرستان سربازان آلمانی در نروماندی فرانسه ، رسما به خاک سپرده شدند .

خدمه تانک 077# از گردان دوم تیپ 101 از لشگر اول زرهی اس اس آدولف هیتلر در روز 8 آگوست 1944 :

1 - رودولف – رودی – هرشل : بیسیم چی ( 20 سال سن )

2 – هاینریش ریمر : راننده ( 20 سال سن )

3 – کارل واگنر : دیده بان ( 24 سال سن )

4 – گونتر وبر : بارگذار مهمات و توپچی ( 20 سال سن )

5 – مایکل ویتمن : فرمانده تانک ( 30 سال سن )

او خدمت خود را به عنوان فرمانده گردان دوم تانک از تیپ 101 زرهی اس اس از لشگر آدولف هیتلر به پایان رساند و طی این مدت موفق به نابود کردن 138 تانک و 132 توپ ضد تانک متفقین شد . سروان مایکل ویتمن موفق ترین تکخال تانک در جنگ جهانی دوم لقب گرفت . دوستانش او را مردی آرام و ساکت ، حتی در هنگام نبرد و دارای حس ششم توصیف میکنند که همیشه میدانست کجا و چه طور با دشمن رو به رو شود . ویتمن یک گروه عالی را فرماندهی میکرد که کاملا با او هماهنگ بودند و میتوانستند دستورات او را پیش بینی کنند . او نمایشی قهرمانانه اما سرانجامی تلخ در دفاع از سرزمین مادری خود داشت . شجاعت ویتمن در طول خدمت غیر قابل تردید است و نام او همواره در تارخ نظامی زنده خواهد ماند .